Als kind groeide ik op tussen de bloemen en de planten van papa's boomkwekerij. Niets was zo leuk als met blote voeten op ons veld te lopen en 's avonds onder de dikke eik naar de ondergaande zon te kijken en weg te dromen.
Liefde voor de natuur, reizen en zin in avontuur heb ik zeker en vast van vaders kant.
Werd het lente, dan kriebelde het bij hem om de auto buiten te halen en ons te trakteren op een ontdekkingstochtje. Dikwijls nam hij routes die hij niet kende en wanneer wij ons zorgen maakten dat we de weg niet terug zouden vinden, dan was zijn motto: "Zolang er naft in't bakske is, kunnen we rijden."
De liefde voor cultuur, kunst en mooie dingen heb ik van moeders kant meegekregen.
Mama was een creatieve dame. Handwerken was haar grote passie en tijdens de lange winteravonden leerde zij mij handigheid, fijn werken en oog voor detail. Alles moest juist zijn. Eén foutje en ik moest het overdoen. Zij leerde mij de puntjes op de "i" te zetten. Zij vond het ook belangrijk dat we tijdens onze familereisjes zoveel mogelijk van de plaatselijke cultuur opsnoven waarbij musea, kastelen en kerken het verplichte repertoire vormden.
Als kind was ik gefascineerd door sprookjes. Ik maakte mijn eigen droomwereld en hield ervan om die ook te tekenen. Nu nog krijg ik dikwijls het verwijt te horen dat ik niet met beide voeten op de grond sta... So what!?
Mijn wereld was gezellig en geborgen, maar langzaam groeide de drang om de wereld te zien en nieuwe zienswijzen te leren kennen. Japanologie leek mij dan ook de enige verantwoorde keuze om zo ver mogelijk van de kerktoren weg te geraken. Dankzij deze studies ging een totaal andere wereld voor mij open. Vooral de japanse kunstbeleving en filosofie, in het bijzonder Zen, spraken mij aan. De ingetogenheid, het frisse, bijna onbeholpene (waarbij toch veel techniek komt bij kijken), het onverwachte, het toeval...
Een paar jaar na mijn studies Japanologie, merkte ik dat er nog een stukje ontbrak om mij volledig te voelen: de praktische uitwerking van mijn levensfilosofie. Dus schreef ik mij in voor keramiek aan het KASKA te Antwerpen. In deze smeltkroes van ideeën en persoonlijkheden voelde ik mij thuis. Nochtans heb ik mij bewust niet te veel bezig gehouden met andere kunstenaars, niet uit snobisme, maar door een zelfbewuste afscherming om zoveel mogelijk mijn eigen stijl te ontwikkelen.
Het resultaat werd een evenwicht tussen tegenstellingen: respect voor het oude - bewondering voor het nieuwe, liefde voor het eenvoudige - fascinatie voor overladen rijkdom, liefde voor de natuur - dankbaarheid voor het mensgemaakte, de poëzie van het tijdelijke - het ontzag voor het oneindige. Een evenwicht tussen tegenstellingen met de nadruk op een positieve boodschap: de schoonheid rondom ons in alle dingen en levensvormen.
Mijn doel... De wereld een stukje mooier maken
